آذر 87 | نشریه فیروزه

	... و نیز آن بانو که آینه بود - سید احمد میراحسان زبان ما آینه است. رؤیاها، کنش‌ها و منش اخلاقی ما آینه است، آن‌گونه که خانهٔ خود را می‌آراییم، آن‌گونه که از دیگری یاد می‌کنیم، آن‌گونه که سوگواری می‌کنیم، ارج می‌نهیم، انصاف به خرج می‌دهیم یا دشمنی می‌ورزیم اینها آینه‌های ما هستند... و واکنش جامعهٔ ادبی و روشنفکری و دینی ما به رخت بربستن طاهره صفارزداه، آینهٔ دیگری است. ادامه...

	غربت در من - یاسر نوروزی گزارشی از آخرین گفت‌و‌گو با «طاهره صفارزاده» می‌گفت: «سهراب سپهری» دقایق آخر گفته بود صدایم کنند. می‌گفت از پای بستر مرگ گفته بود تنها مرا صدا کنند. می‌گفت لحظات آخر به بالینش رفته بود. می‌گفت رفته بود و حرف‌های آخر «سهراب» را شنیده بود. می‌گفت «سهراب سپهری» آن دقایق آخر گفته بود: «...» گفتم: «می‌شه این رو تو مصاحبه بیارم» گفت: «نه. درست نیست». ادامه...

	و حالا مثلث «سین‌»ها - مجید رضائیان «سین» دیگری را دوباره باید گفت؛ او از سلام‌فروش بر حذر بود و دیگران را حذر می‌داد، اما به نظرم می‌آید که از سین دیگری به جز سلام درباره‌اش کم گفته‌اند؛ حالا کمی از این سین، یعنی سین سادگی بگوییم تا صفارزاده، طاهر و پاک‌اندیشی‌اش بازخوانی شود نه برای ما که برای نسل فردا. ادامه...

	شاعر «این‌همه جانِ قشنگ» - پگاه احمدی با پی‌گیری مسیر شعر نو فارسی از دهۀ چهل به این سو، با شاعری خلاق، متفاوت و پیشرو به نام طاهرۀ صفارزاده مواجه می‌شویم که اگرچه نخستین اثرش را در آغاز دهۀ چهل منتشر کرد، اما عمدتا در دهۀ 50 به شکوفایی رسید. صفارزاده با انتشار مجموعه شعرهایی نظیر طنین در دلتا – 1349، سد ّ و بازوان – 1350 و سفر پنجم – 1356 خلاقیت‌های ویژه‌ای را از خود بروز داد و به سرعت در کانون توجه قرار گرفت. ادامه...